بیا فخار دست از کوزه بردار

برو شعری بگو  از حال سردار

ز من بشنو  قبای سبز تا کن

خودت را  در جناح راست جا کن

نه ازهر کوزه ای آبی تراود

من  از  ایران  می آیم

پر از اندوه و  پر درد است

من از  ایران می  آیم

اجاق خانه  ها  سرد  است

(تقدیم به دوست گرامی  جناب  جمعی (

قامت سرخت حکایت ، می کند اندیشه را

عاشقی ، زان دم که  پیچیدی مهار پیشه را

 حکمتت را  نیک دانستم. مریزاد  ای رفیق

(تقدیم به دوست عزیزم شمس الدین  عراقی(

مهمان شده ام اکنون، ای صاحب میخانه

بر ساز طرب می زن ، من مستم و دیوانه

از آتش  خود کامی ، شد پرده نشین مطرب

)تقدیم به جناب استاد محمد حسن کلات(

غصه از دل می برد، بوی کلات
موج رنگارنگ آن نیکو دوات
برده ای حسن از حسن در دلبری
صوت محمود و محمد در صدات
خوانده ام از ته به سر نامت چنین
برگ سبزی ، تحفه ای ، قندی ، نبات

چهار ساله  بودم ، بدآن خاک  تر

به بازی نشسته  به سوی پدر

چو ایام  بگذشت ، نه ،  ده  از آن

کند با منش خاک  تیره  چنان

سلام ای نا رفیق ، پست
پیامم داده بودی تا
برایت نامه بفرستم
نگفتی گوگلی ؟؟……
یا ، مامن ات یاهوست.

این چه دنیایی است.
دائم اشگ وخون
می سرایند شاعرانش
ازجنون 

فاش می گویم که این پندی رواست
خنده بر هر درد بی درمان دواست
گریه بانی هزارو یک مرض
خنده حلال دو صد چندان بلاست
اشک می شوید غبار چشم را
خنده داروی دل هر ابتلاست
خنده کن در زندگانی روز و شب
خنده بر هر غصه و ماتم دواست

چه کسی گفت ؟

که من می ترسم .

از برون رفتن ایمان

از جان ؟

چه کسی دید ؟

خدا….

در همین نزدیکیست ؟

می زنم فریاد کی دادار پاک

مر  چرا آورده ای ازخود به خاک

 تو ،مرا ، از روح  خود دادی سرشت

لوح هستی ام  چه می خواهی نوشت

گر منم  تو در زمینم جای نیست

آمده موعد شکرخایی

حالیا ،جمع دوستان جمع است

ویس و رامین ، وامق و عذرا

بی ریا، جمع دوستان جمع است

عده ای جام باده می نوشند

من شنیدم ز درخت
که به جان
شوق دویدن دارد.
از شما می پرسم.
باورش می دارید؟

من و او ساخته ایم .
قایقی رویایی ،
که به همراهی باد
میدود تا به افق

دیشب به خوابی اندرون

کو عمق آن هر دم فزون

می گفت هاتف بی گمان

از مستی و عشق و جنون

 گفتم که بی شک با  منش 

 پندی  حکایت می کند

روزی فقیری با  صفا

مستوره َ جود  و سخا

بیست و دو نفر

 چهار داور

 یک توپ

  و میدانی سبز 

اینجا  کلوزیوم است

 و اینها گلادیاتور های

تو چرا می  خواهی

درنگاهت

به چکانی اندوه؟

بنویسی ماتم؟

 این  نامه نوشتم

که بخوانید

و بدانید

یکباره تن خویش

 به ذلت 

ساعت را می سازیم.
به دستان خویش
و به شماره می نشنیم
تیک تاک هایش را.

بر جانمان فرو میریزند
هراس عبور لحظه ها را

 اسیریم و  در مانده

 و بی پناه

چه مانده  از  آن هیبت

و فر و  جاه

کجاییم  اکنون ،

شده  عمرم همه تکرار،

بدان می خندم.

غصه  و  درد  دل آزار ،

بدان می خندم..

بال  پروانه اگر سوخت

بازهم

هوای تازه  می خواهد

این  سر  مانده

در پس غوغا

باز دل

بی هراس از شب

می نشیند

در فضای  گرفته و  محزون

خواب دیدم

که مانده ام بیدار

آسمان  پر  ستاره  اما باز

دور  تا  دور  من