شمس الشموس

(تقدیم به دوست عزیزم شمس الدین  عراقی(

مهمان شده ام اکنون، ای صاحب میخانه

بر ساز طرب می زن ، من مستم و دیوانه

از آتش  خود کامی ، شد پرده نشین مطرب

وقت  است  که باز  آری ، آن  ساغر و  پیمانه

چون  شمس  شموسی  تو، پس نور فشانی کن

بر جان سیاهی زن ، ای گوهر دردانه

القصه سخن کوته ، دیدیم چو رویت را

شادیم از این نکته  ، لولیم  چو  جانانه