در فضای  گرفته و  محزون

خواب دیدم

که مانده ام بیدار

آسمان  پر  ستاره  اما باز

دور  تا  دور  من

همه دیوار

غصه  ها ، ...  رنج ها،... پریشانی.....

کرده  این 

روح خسته ام ، بیمار

روز و شب سهم من  غم و  اندوه

شب به صبح ،

چشم بسته ام بیدار

سایه های شکسته  افتاده.

بر کف

سنگفرش بینایی

قامت مرد ، خسته بندی

گشته  خم

از فشار  رسوایی.

می زند  زخمه بر تن دیوار

بی محابا

به  رسم شیدایی

می سپارد  ،

فسرده و  خاموش

جان و تن بدست  تنهایی.